Los ultimos dias (en Nicargua y Costa Rica)

Halloooo!

Vanuit San Salvador nam ik een directe bus naar Managua. Vanuit daar ben ik naar Ometepe gereisd. Een eiland in een meer bestaande uit twee vulkanen in het midden van NIcaragua. Alsook is dat meer, de enige plaats ter wereld waar er haaien zwemmen. Zwemmen zat er dus niet in, maar we konden wel een brommer huren en rondrijden op het eiland. Ik moest wel vanachter zitten , omdat ik geen rijbewijs heb.En ja natuurlijk moet er iets mis zijn met de brommer. De brommer was niet geschikt voor de wegen. De meeste wegen lagen vol met stenen en putten. En onze brommer had ook niet genoeg kracht om een berg op te gaan (haha dat had ik dus NIET verwacht). Dus dat was rijden, duwen, rijden,.. . Maar het was een prachtig eiland!

Vanuit Ometepe, ben ik nog even gedag gaan zeggen in San Juan del Sur om dan snel de grens over te steken naar Costa Rica. Dat was een trip van meer dan 12 uur!

Vanuit San José, ben ik nog even naar de plek geweest waar alles begon.. Puerto Viejo!

Dit is mijn allerlaatste verhaal en ik hoop dat ik ooit nog de kans heb om te gaan rondtrekken. Ik kan iedereen aanbevelen om dit te doen, het is een ervaring om U tegen te zeggen. Natuurlijk heb ik wel momenten gehad dat ik naar huis wou, maar momenteel schrijf ik met tegenzin het laatste verhaal.

Tot slot... ik heb mensen leren kennen die nu vrienden voor het leven zijn en dat is iets wat ik nog het meeste ga meedragen.

Dankuwel Centraal-Amerika! We zien elkaar snel weer en dat is een belofte!

Charlotte.

El Salvador!

Holaaaaaa!

Ik zeg wel veel 'Hola' hé. Misschien moet ik mijn Nederlands wat meer beginnen te oefenen want geloof mij, ik denk dat Nederlands mijn derde taal is geworden. Dus opnieuw:

Halloooooo!

De meeste backpackers, zie je aan het strand van El Salvador, maar ik heb beslist om de bergen te gaan verkennen. Ik heb dit beslist omdat ik nog even wat extra cultuur wil opsnuiven, in plaats van het Amerikaans gejammer (niet doorvertellen alstublief). Vanuit de grens zijn we gereisd naar Sonsonate. Niets te beleven en dus hop weer op die bus. Deze keer naar 'Yuayua'. Elk weekend hebben ze daar een 'eetfestijn'. Iedereen komt bijeen en eet op het straat (voor de zitters, ja er staan tafels). En yes, we waren daar in het weekend. Nadien zijn we 30 minuten uit het dorpje gewandeld om de watervallen te bekijken. Prachtig! Ga op je eigen, want dan kan je minuut na minuut nog wat 'buenos, que tal?' tegen de bevolking zeggen.

De dag nadien, wilden we naar een ander dorpje gaan, maar we hadden de verkeerde weg genomen dus besloten we om een nachtje te verblijven in Santa Ana. Alsook niets te beleven, maar misschien was dat omdat we buiten het centrum sliepen (en ja ik weet ook wel dat dat de reden was haha). We zijn daar wel bij lokale mensen (en de vliegen) iets gaan eten. Het was iets dat ik nog niet had gegeten op mijn trip, maar het was superlekker. Geen idee wat het was, maar het was, zeker en vast, eten.

De dag nadien zijn we vertrokken naar San Salvador om daar een directe bus te nemen naar Managua, Nicaragua.

En het was een leuk weerzien met Nicaragua!

Charly.

Guat's up? (Guatemala Part two)

Holaaaaaaaaaaaa,

Het is bijna zover! The final countdown! In het Spaans wil ik roepen : NO QUIERO IR!!!! Zoek dat maar eens op! Ok ik ben nu enorm snel aan het reizen om San José op tijd te bereiken (ik ben momenteel in San José dus geen zorgen haha, maar ik moet dit verhaal schrijven alsof ik nog in Guatemala ben dus asjeblieft werk mee hé!).

Vanuit Puerto Barrios, de oostkust van Guatemala, ben ik doorgereisd naar Guatemala City. Vanuit daar ben ik de dag nadien vertrokken naar 'Lago de Atitlan'. In één woord : ADEMBENEMEND. Een meer omringd door vulkanen en kleine dorpjes. En daar hadden wij ook een schitterend idee... 'laten we fietsen huren en rond het meer fietsen'. Jah dat ga niet zo gemakkelijk als het omringd is door vulkanen. Op en neer, op en neer met 40 graden. We hebben welgeteld 1 kilometer gedaan en zijn dan moeten terugkeren. Kan iemand mij uitleggen hoe het komt dat bergen zo steil kunnen zijn? Boe aan die bergen! De dag nadien zijn we naar een ander dorp gegaan met een bootje. Ze vertelden ons dat we zeker binnen de twee uur terug moesten zijn omdat het anders zou beginnen te regenen en te stormen. En ja natuurlijk begint dat te regenen en te stormen wanneer wij op die boot zitten. Ik heb net geen hartaanval gekregen. En ja dat kan, ik ben al 21 jaar hoor!!!

Na mijn bijna-hartaanval, zijn we doorgereisd naar de westkust, monterrico! We hebben een hele dag moeten reizen naar dit plaatsje. Ze vertelden mij dat er directe bussen waren, maar ik heb er geen enkel gezien zeneeee!! Leugenaars! Ik heb misschien vijf bussen moeten nemen, 1 kilometer moeten rennen om op tijd te zijn voor de andere bus and so on!

Eenmaal in Monterrico , was er bijna niemand te bespeuren. Low season noemen ze dat tegenwoordig. Al een geluk heb ik een spannende nacht beleefd! Op een gegeven moment begon het enorm hard te regenen en te donderen. Als ik zeg donderen bedoel ik niet Belgisch donderen, maar meer atoombomdonderen of watdanook! Ik was tegen iedereen aan het zeggen 'this is not normal, we're going to dieeeeeee!!' En iedereen zei héél rustig 'no worries, its normal'. De dag nadien hoor ik op de radio dat er een orkaan was gepasseerd. Aan allen die tegen mij de volgende keer zeggen 'no worries, its normal', POEFPAF (geweer dat afgaat) zene!

Vanuit Monterrico zijn we via een bootje en bussen naar de grens gereisd. Maar natuurlijk ging dat ook niet vlot. Onze bus viel stil, net 10 kilometers voor de grens. PFFF... dat wilt zeggen dat we in de zon moesten wachten op een andere bus. Spijtig genoeg voor ons, was die bus geen bus, maar een minivan en spijtiger genoeg voor ons, was er geen plaats. Met onze hoofden tegen het plafond en tegen elkander geplakt met ons zweet, moesten we de grens oversteken.

ET VOILA... EL SALVADOR!

Charly.

You betta Belize it! (Belize)

Hola!

Een week geleden ben ik vertrokken naar Belize. Ik heb er niet zo lang gezeten omdat mijn junglelife (zoals Margaux het verwoordt) bijna gedaan is en ik nog zoooveeel wil zien! Vooraleer ik vertrok, heb ik enorm veel Mexicaanse pesos afgehaald omdat ik ze wou wisselen aan de grens én omdat ik altijd problemen heb met geld dacht ik 'deze keer gaan ze mij hier niet liggen hebben zeneeeee'. En ze hadden mij weer liggen, godverdoeme! Om 4uur 'snachts staken we de grens over en dus was er niemand te bespeuren om mijn geld om te wisselen. Eenmaal aangekomen in Belize City had ik het gevoel dat ik daar niet wou blijven. Het was 6 uur 'smorgens en alles was dicht dus het slimste om te doen was om iemand te volgen. Ik was toen even aan het reizen met een jongen uit Londen. HIj vertrok die ochtend richting San Ignacio. Ik had geen flauw idee waar dat ergens was, maar het was beter niet alleen te zijn. Een dag heb ik gespendeerd in San Ignacio en dan ben ik richting de andere kant vertrokken. Eindelijk kon ik nog eens in een 'chickenbus' zitten. Het was een lange, maar aangename reis. Alle raampjes stonden open waardoor je na een tijd zoiets hebt van 'aaah mijn haar'. Neenee grapje.Als enige blanke zat ik in zo'n chickenbus en ik waande mij even in Afrika haha. Een super mooi landschap, de wind, overal zwarten,.. ik voelde mij één met hen! En zo heb ik altijd gereisd in Belize!

Na San Ignacio, ben ik aangekomen in Dangriga. Het Garifuna dorp van Belize. Ik voelde mij daar niet zo super veilig dus ben ik de volgende dag naar Hopkins gereden. Hopkins heeft een lelijk strand, maar het dorp en de mensen zijn fantastisch! Ik heb daar ook lekker lokaal eten gegeten! De dag nadien.. was wat anders. Ik dacht dat de eigenaar van de hostel mij vertelde dat er een 2pm bus rechtstreeks naar Placencia ging. Placencia ligt in het zuiden van Belize. Het was bijna 2pm en plots hoorde ik van een meisje dat er geen rechtstreekse bussen waren. Ik moest vanuit Hopkins de bus nemen naar de snelweg en volgens haar is de beste mogelijkheid om te liften. Ik heb echt al mijn moed bijeen moeten rapen om dat te doen. Ik had zoveel schrik voor ik vertrok,maar eenmaal op de snelweg was er een klik en daar begon ik te zwaaien met mijn arm. Al snel stopte er een auto. Ik had geluk. Een Amerikaans-Beliziaans koppel nam mij helemaal mee naar Placencia.

Placencia is een beetje hetzelfde als Hopkins, maar meer toeristisch en een mooier strand. De dag nadien nam ik om 10 uur smorgens een boot naar een andere plek in Belize om van daaruit een bus te nemen naar Punta Gorda. Daar stak ik de grens over via een boot. Ik dacht dat dat een megaboot ging zijn, maar het was een klein speedbootje haha.
Momenteel zit ik in Guatemala City en deze week ga ik nog enkele plaatsen bezoeken om dan naar El Salvador te vertrekken!

Hasta luego muchahos!!

Besos

Viva la Révolucion, Viva Fidel, Viva Raoul! (Cuba)

Hola!

Een maand geleden ben ik met het vliegtuig vanuit Cancun naar Havana gevlogen. Al een geluk was ik vergezeld met twee oostenrijkers, want eenmaal aangekomen op de vlieghaven kwamen we te weten dat onze bagage nog in Cancun lag. Meer dan 80 procent van het vliegtuig had zijn bagage niet en dus konden we wel uren aanschuiven aan de lost&found. Nadat ik eindelijk uit mijn depressie was, kwamen we rond 4 uur aan in onze Casi Particulari. Om even te verduidelijken, in Cuba heb je geen hostels, enkel Casi Particularis. Dit wil zeggen dat je inwoont bij de lokale bevolking en dus een leuke ervaring kunt hebben! Onze eerste Casi in Havana werd gerund door een oudere vrouw met haar dochter. Zij waren mijn nieuwe mama's. Om 4 uur 'snachts begonnen ze ons nog een ananasdrankje te maken. Uiteindelijk bleek dat ik altijd bij hen terecht kon! Ze hebben zelfs geweend toen we vertrokken! Na drie dagen had ik eindelijk mijn bagage. In die tussentijd droeg ik de kledij van de jongens. Een Hawaiiaanse zwemshort en een lange t-shirt van Red Bull. Ook al zag ik er niet uit, ik heb van Havana genoten! Het eerste wat mij opviel, was dat er nergens reclame te bespeuren was, wat mij enige rust gaf. In plaats van reclame, heb je overal grote borden met ' het socialisme overwint alle moeilijkheden', 'Viva la revolucion!', 'Viva Fidel, Viva Raoul'.Wanneer je in de stad begint te wandelen, zie je bijvoorbeeld oude vrouwen op het straat zitten met een sigaar in hun mond of mensen die naar je toekomen en vragen 'Chica , puede comprar leche?' (Meisje, kan je melk voor mij kopen?). Wat ik ook interessant vond, was dat je veel van die vervallen, precies nog in constructie, gebouwen ziet met een kantoor binnenin. Ik kan het moeilijk uitleggen, maar het was alleszins raar om te zien.

In het algemeen is Cuba het enige land, waar ik overal met mijn mond open naar dingen stond te kijken. De gebouwen, de borden, het leven, de verhalen,.. het is allemaal zo anders en ergens ook mooi (vooral de gebouwen dan haha). Ik heb veel mensen horen vertellen dat ze Fidel adoreren, maar dat ze een heel hard leven hebben. Ik vroeg bijvoorbeeld aan een bewaker in een museum hoeveel ze verdiende per maand en het was amper 10 CUC (= 10 dollar = 8 euro). Over geld gesproken... in Cuba hebben ze twee soorten pesos. Ze hebben de pesos voor toeristen en de pesos voor de locals. Daardoor is het voor toeristen enorm duur om te reizen in Cuba. Als je aan de nationale peso wilt geraken, moet je bij de locals gaan eten en daar zeggen wij natuurlijk geen nee tegen!

Internet is verboden voor de locals. Als ze dit willen moeten ze het aanvragen. De enige mogelijkheid om het te krijgen als local is als je werkt met toeristen.

Van Havana zijn we naar Vinales gereden. Het dorp, waar je tabacofarms kunt zien! Onderweg naar Vinales, zag ik tractors als collectivo's ( die mensen vervoeren) en enorm veel luchtvervuiling. Dit laatste komt doordat alle auto's uit de jaren '50 en '60 komen. Als je bijvoorbeeld naar een winkel gaat, dan staat er in de etalage lampen, die wij al een eeuwigheid naar de stortplaats hebben gebracht. Het was alsof ik 40 jaar terug in de tijd was.

Van Vinales zijn we naar Santa Clara gereden. Daar kan je de begraafplaats van de enige echte Che Guevara bewonderen. Of hij daar echt ligt, weet ik niet zeker. Ik dacht dat het iets kei speciaal zou zijn, maar ik heb er wel geteld 5 seconden voor gestaan. Van Santa Clara gingen we richting Trinidad. Trinidad is super toeristisch en dus zijn we een beetje buiten het dorp gewandeld. Het echte Cuba leven was daar te bewonden en volgens mij hebben zij daar nog nooit toeristen gezien. Het was echt enorm armzalig. Ik kan het niet verwoorden wat ik heb gezien, maar het staat voor altijd in mijn geheugen gegrifd. In Trinidad zijn we ook een winkeltje binnengeweest en daar stonden nummerplaten met allemaal verschillende kleuren. De man legde mij uit wat de kleuren betekenen. Je hebt een gele nummerplaat als het een private auto is. Blauw als het van de staat is, zwart als je een diplomaat bent, rood als je midden in een overgang/proces zit (bv. een autobotsing) en groen is voor de ministers. In Trinidad heb ik in onze Casi ook het typische drankje van de stad gedronken namelijk 'Canchancharan', suuuper lekker! Ze heeft mij geleerd hoe ik het moet maken dus als ik terug ben... gaan we veel drinken haha.

In Trinidad, heb ik nog een super leuke ervaring gehad. Ik ben gaan paardrijden midden in de bergen. Op een gegeven moment reden we langs een rivier en we hoorden gezang. Naast ons in de rivier reed een oudere man op een kar, dat vooruit getrokken werd door een stier. We reden door de rivier en kwamen dan aan in een boerderij, waar deze man de eigenaar van was. Hij leefde samen met zijn zoon en maakten voor ons een drankje. Het drankje bestond uit limoen en suikerwater, dat werd geperst uit suikerriet, dat net naast de boerderij stond. Overal liepen kippen en op de grond lag er hier en daar een zwijn te slapen. Die mensen hadden 1 klein minihuisje, met de keuken buitenshuis. Ze hadden bijna niets, maar zagen er zo gelukkig uit. Ik heb hen beloofd om ooit terug te komen haha.

Vanuit Trinidad ben ik terug naar Havana gereden omdat mijn vlucht vertrok. Het was toen enorm hard aan het regenen en het grappige was, dat iedereen buiten stond om zijn auto te wassen.

Cuba, het land was fantastisch. De mensen ook, maar achteraf bekeken helpen ze je met het enige doel om geld te krijgen, wat ik ergens wel snap.

Onderweg heb ik ook een Cubaanse rechter leren kennen. Interessant was, dat ze nog de doodstraf hebben dat wordt uitgevoerd door een firing squad (ik kan nu niet op het Nederlands woord komen).

Vanuit Havana ben ik terug naar Cancun gevlogen en van daaruit heb ik de bus genomen richting Belize, een land waar ze Engels spreken. Voor mij, was dat een hele aanpassing (wie had dat gedacht?).

Besos!

Charly

Guat's up? (Guatemala Part one)

Hola!

Net zoals het vorig verhaal, moest dit verhaal ook paar maanden geleden op reismee verschijnen! Maar beter te laat, dan nooit ofzoiets! Met mijn drie Zwitserse medereizigers maakten we onze eerste stop in Antigua. Een stad zoals vele steden, maar toch mijn voorkeur. De kleine kleurige huisjes tussen de bergen, gaven mij een ander gevoel dan de steden voordien. In Antigua hebben we een meisje leren kennen uit Thailand (ofzoiets, geen idee eigenlijk) en met haar zijn we doorgereisd naar Semuc Champey. Het speciale aan dat meisje was dat haar ouders dachten dat ze in de Verenigde Staten zat. Ze mocht van haar ouders niet naar Centraal-Amerika reizen omdat het te gevaarlijk was. En daarbovenop kon zij geen Spaans en (amper) Engels. Dat moet je toch maar kunnen! Met een shuttle zijn we naar Lanquin gegaan. Lanquin is een dorpje dichtbij Semuc. In Lanquin word je ergens afgezet, waar een heleboel locals hun hostel staan aan te bieden. Wij, en de meesten, kozen de 'ecolodge'. Het voordeel van deze hostel was dat het direct aan Semuc lag. We moesten dan allemaal achterop de auto springen en al rechtstaan, in de ijzige koude, moesten we ons goed vastklampen aan de stalen barren van de auto. Semuc Champey is een waterval dat naar beneden gaat door verschillende poelen met helderblauw water. Het ligt diep verscholen in de bergen en dus is het moeilijk om daar te geraken. De auto ging door modder, reed 5cm van de kant, enzovoort. Een echt avontuur dus! Na een paar uur , kwamen we eindelijk aan in de ecolodge. Dat zich net naast de rivier bevindt. Het was trouwens ook de eerste rivier met helderblauw water dat ik ooit gezien heb. De dag nadien zijn we naar Semuc Champey gaan zien. Ik wist niet dat ik een hele bergtocht moest doen om daar te geraken dusja daar zat ik dan met mijn slippers. Een gevaarlijk karwei, maar ik leef nog! Na het zwemmen in de poelen van Semuc, zijn we richting de grotten geweest. Met een kaars in de hand, moesten we in het water zwemmen, door een waterval springen om aan de andere kant te geraken en op een gegeven moment moesten we door een klein gat springen. Aan het einde van die tocht, zat iedereen wel vol schrammen. Nadien keek ik boven de inkom van de grot en daar stond 'Wij zien niet verantwoordelijk voor ongevalen'. Later in Belize, heb ik gehoord dat die grotten heel gevaarlijk zijn en worden geleidt door locals en niet door ervaren gidsen. Achja, het was leuk! Na Semuc zijn we richting Rio Dulce gereden. Rio Dulce is een rivier aan de oostkust. Met een boot zijn we door de Rio gevaren, naar Livingston. De Rio Dulce is fenomenaal, maar Livingston is niet echt de moeite waard. Een echt 'Bob Marley'-stadje. Na Livingston, heb ik spijtig genoeg afscheid moeten nemen van mijn vriendjes. Ik ging naar Guatemala City en zij gingen naar Belize. Guatemala City is een hoofdstad dat zich uitstrekt over vele bergen. Prachtig om te zien! Daar heb ik ook een Mexicaans meisje leren kennen, die veel lokale vrienden had. Met haar en haar vriendjes ben ik dan uitgeweest in Guatemala City. Als enige toerist, voelde ik mij voor één avond toch héél local! Na Guatemala City ben ik richting México gereisd. En vanuit Cancun, ben ik naar het communistisch land Cuba gevlogen!

Hasta Pronto!

Honduras

Hola!

Eindelijk heb ik goesting om mijn verhaal te doen over Honduras. Paar maanden geleden ben ik de grens overgestoken via Nicaragua naar Honduras. In Tegucigalpa, de hoofdstad van Honduras, had ik afgesproken met een couchsurfer. Na een uur wachten had ik door dat ik beter een taxi kon nemen naar een hostel/hotel. Op het plein, waar ik stond te wachten, werd ik meermaals aangesproken door mannen of ik alleen was en of ik met hen iets wou gaan eten. Eenmaal aangekomen in het hotel (er zijn geen hostels, enkel hotels even goedkoop als hostels), had ik het gevoel dat ik gevangen zat. Naar buiten kon ik niet gaan en binnen was er niemand. Om 20u sluiten ze de deuren en mag er niemand naar buiten omdat het dan te gevaarlijk wordt. Toen dacht ik echt ' hoe in godsnaam ga ik hier weggeraken??'. Plots hoorde ik stemmen van enkele jongens. Met mijn laptop ging ik naar de hal, passeerde hen en hoopte ik dat ze mij gingen volgen naar de 'recreatieruimte' (of hoe je dat ook zegt, ik kan echt geen Nederlands meer praten). En natuurlijk, helpt mijn uitstraling!! Ik moest hen maar 4 dingen vragen 'Wat zijn jullie namen?', 'Van waar komen jullie?', 'Gaan jullie naar boven of beneden?' en 'Mag ik mee?'. Et voilà, met drie zwitsers ging ik richting Copan Ruinas en Guatemala. Over de stad Tegucigalpa kan ik enkel nog zeggen dat er overal afval ligt, er is niets om te bezoeken en het is veel te gevaarlijk. Probeer Tegucigalpa te vermijden als je er niet moet zijn! Met een bus zijn we naar Copan gereden. Een klein stadje aan de grens met Guatemala. Het was ook de allereerste keer dat ze foto's trokken van ons, vooraleer we op de bus stapten. Dat doen ze 'voor het geval er iets zou gebeuren'. Al een chance dat ik snel in slaap viel, want anders had ik constant iedere bocht zitten checken. Aangekomen in Copan, hebben we een kei toffe én goedkope hostel gevonden, dat wordt gerund door een familie . We wilden daar uitgaan, maar er was geen kat op straat dus zijn we maar gaan poolen met wat locals. De dag nadien zijn we de ruines gaan bezoeken. Het leukste aan de ruines , was dat er overal wilde papegaaien rondvliegden. Voor ruines, ga je beter naar Guatemala en Mexico ! Nadien zijn we met een collectivo (een lokaal busje) de grens overgestoken naar Guatemala richting Antigua.

More about Guatemala, is coming up!

Mééééééééééééééxiiiiiiiiiiicoooooooooooo! Love it!

Holaa chicas y chicos! Como estan?

Ik weet dat ik Guatemala en Honduras heb overgeslagen, maar geen zorgen lieve lezertjes want deze verhalen komen er nog aan!

Momenteel zit ik in Mérida, Yucatan. Ik heb ondertussen wel al door dat steden niets voor mij zijn én dat al deze steden in Latijns-Amerika héél hard op elkaar trekken. Dus ga ik morgen nog maar eens een ruine gaan bekijken, namelijk Chitzen Itcha. Een andere reden waarom ik zo snel uit Mérida vertrek is omdat gisterenavond iets heel raar is gebeurd en daardoor voel ik mij niet zo veilig hier. Een man kwam op mij af en vroeg, nadat hij mijn naam en afkomst wist, of ik met hem mee wou rijden naar Cancun de volgende dag. Hij zei dat zijn vader voor de regering werkt waardoor hij meer informatie krijgt dan de standaard Mexicaan en hij dus weet dat het voor Mexicanen zeer gevaarlijk is om met een 'mooie' auto te rijden omwille van de maffia. Dus ik vroeg 'Ik ben een meisje, dat ga niet veel beter zijn'. Hij antwoorde 'Ja maar dan lijk ik ook een tourist'. HIj zei ' kijk daar op de parking , daar staat mijn auto, een toyota...' Hij bleef kei hard aandringen en ik bleef kei hard zeggen 'laat mij met rust' ... (natuurlijk niet luidop haha). Nadien zei hij 'ik kan u misschien met de auto brengen naar de hostel' (wat 2 blokken verder was).. Ik heb snel bedankt en me omgedraaid. Nadien keek ik weer naar achter en hij ging niet de parking binnen. Ik had hem ook mijn emailadres gegeven om sneller van hem af te geraken. Wat later kreeg ik het bericht dat hij ook een huisje aan het water had en dat ik daar gratis kon verblijven...

Weeral een geluk dat ik heb want 1 maand eerder was ik bijna meegegaan met een maffialid, ergens in Guadelajara. En dat is echt geen grapje! Ik heb zelfs een foto van hem getrokken. Lang verhaal dus dat vertel ik wel eens een andere keer.

Guadelajara ligt in het noorden van México. Ik was er in het weekend en op een zondag is het autovrijedag. Niet een gewonen autovrijedag want .. wow.. echt waanzinnig... hoeveel fietsers/skateboarders/.. er zijn! Echt met honderden fiets je door de straten heen, heerlijk! Paar uur onder deze stad, ligt Guanajoato. Tot hiertoe de mooiste stad die ik al heb gezien. Onder Guanojoato ligt de hoofdstad, México City! Een geweldige stad. Je kan snachts erdoor wandelen, geen enkel probleem! Ook héél koloniaals. Ik weet ondertussen al, dat alles enorm hard wordt opgeblazen. Het is niet zo gevaarlijk als je zou denken tenzij je natuurlijk soms zo naief als mij kunt zijn haha.

In México City heb ik ook per toeval een audientie van de ministers van México bijgewoond. Met als hoofd de president van het Supreme Court. Het was wel héél interessant om te zien en niet veel mensen kunnen dit zeggen!

Waar ben ik nog geweest? San Cristobal de las casas is feest feest en nog is feest! Ook een super mooie stad! Puerto Escondido en Mazunte zijn geweldig. Palenque was eerlijk gezegd, the greatest time of my life. We zaten middenin de jungle met alle nationaliteiten (Israeliers, Turken,Mexicanen, Spanjaarden, Nederlanders, Belgen,Argentijnen,...). Dat was zo een geweldige pure (en dronken) avond. Ik ben er zeker van dat ik nu véél meer weet dan voor ik vertrok en daarvoor besef ik meer en meer dat dit een juiste beslissing was ! Oaxaca was een stad zoals meerdere steden (again) , maar natuurlijk ook héél mooi :)

Zoals gezegd ben ik onderweg naar Chitzen Itza en nadien ga ik richting Cancun en Playa El Carmen, waar ik iemand ken uit Antwerpen die daar nu even woont! Dikke feest dus met die Antwerpenaren!

Nadien ga ik snel door Belize en dan waarschijnlijk terug naar México. De mensen daar zijn enorm vriendelijk. Een voorbeeld hiervan : Ik was net aangekomen in een hostel in Puerto Escondido en al snel leerde ik een Amerikaan kennen. Hij nam me mee naar de stad , maar ik had geen enkel idee waar ik was en waar mijn hostel was. Door miscommunicatie nam hij een taxi en daar stond ik... alleen. Een Mexicaanse naast mij bood wat kokosnoot aan en vroeg naar waar ik moest. Samen met de verkoopster van de kokosnoot, die aan de andere kant van de straat stond, hebben ze voor mij bussen tegengehouden en mij naar de juiste plek gebracht. Danku!

Allé ik moet door, want de gratis salsales begint!

Hasta pronto!