Holaaaaaaaaaaaa,

Het is bijna zover! The final countdown! In het Spaans wil ik roepen : NO QUIERO IR!!!! Zoek dat maar eens op! Ok ik ben nu enorm snel aan het reizen om San José op tijd te bereiken (ik ben momenteel in San José dus geen zorgen haha, maar ik moet dit verhaal schrijven alsof ik nog in Guatemala ben dus asjeblieft werk mee hé!).

Vanuit Puerto Barrios, de oostkust van Guatemala, ben ik doorgereisd naar Guatemala City. Vanuit daar ben ik de dag nadien vertrokken naar 'Lago de Atitlan'. In één woord : ADEMBENEMEND. Een meer omringd door vulkanen en kleine dorpjes. En daar hadden wij ook een schitterend idee... 'laten we fietsen huren en rond het meer fietsen'. Jah dat ga niet zo gemakkelijk als het omringd is door vulkanen. Op en neer, op en neer met 40 graden. We hebben welgeteld 1 kilometer gedaan en zijn dan moeten terugkeren. Kan iemand mij uitleggen hoe het komt dat bergen zo steil kunnen zijn? Boe aan die bergen! De dag nadien zijn we naar een ander dorp gegaan met een bootje. Ze vertelden ons dat we zeker binnen de twee uur terug moesten zijn omdat het anders zou beginnen te regenen en te stormen. En ja natuurlijk begint dat te regenen en te stormen wanneer wij op die boot zitten. Ik heb net geen hartaanval gekregen. En ja dat kan, ik ben al 21 jaar hoor!!!

Na mijn bijna-hartaanval, zijn we doorgereisd naar de westkust, monterrico! We hebben een hele dag moeten reizen naar dit plaatsje. Ze vertelden mij dat er directe bussen waren, maar ik heb er geen enkel gezien zeneeee!! Leugenaars! Ik heb misschien vijf bussen moeten nemen, 1 kilometer moeten rennen om op tijd te zijn voor de andere bus and so on!

Eenmaal in Monterrico , was er bijna niemand te bespeuren. Low season noemen ze dat tegenwoordig. Al een geluk heb ik een spannende nacht beleefd! Op een gegeven moment begon het enorm hard te regenen en te donderen. Als ik zeg donderen bedoel ik niet Belgisch donderen, maar meer atoombomdonderen of watdanook! Ik was tegen iedereen aan het zeggen 'this is not normal, we're going to dieeeeeee!!' En iedereen zei héél rustig 'no worries, its normal'. De dag nadien hoor ik op de radio dat er een orkaan was gepasseerd. Aan allen die tegen mij de volgende keer zeggen 'no worries, its normal', POEFPAF (geweer dat afgaat) zene!

Vanuit Monterrico zijn we via een bootje en bussen naar de grens gereisd. Maar natuurlijk ging dat ook niet vlot. Onze bus viel stil, net 10 kilometers voor de grens. PFFF... dat wilt zeggen dat we in de zon moesten wachten op een andere bus. Spijtig genoeg voor ons, was die bus geen bus, maar een minivan en spijtiger genoeg voor ons, was er geen plaats. Met onze hoofden tegen het plafond en tegen elkander geplakt met ons zweet, moesten we de grens oversteken.

ET VOILA... EL SALVADOR!

Charly.